Monthly Archives: January 2016

Ο χιλιανός αρχιτέκτονας, Αλεχάντρο Αραβένα, δεν είναι συγκαιρινός του Πικιώνη, δεν τον συνάντησε ποτέ και ενδεχόμενα να μην τον γνωρίζει καν. Κι όμως, η αισθητική του προσέγγιση στα κτίρια είναι ακριβώς η ίδια. Ανθρωπιά σε συνδυασμό με λειτουργικότητα. Αυτές οι παράμετροι (… και άλλες πολλές) αποτέλεσαν την αιτία για να κατακτήσει το φημισμένο βραβείο Pritzker (κάτι αντίστοιχο με τα Νομπέλ)…

Ο Αραβένα έχει επικεντρωθεί στην κατασκευή κτιρίων που απευθύνονται σε ανθρώπους χαμηλού εισοδήματος και ανακατασκευής πόλεων έπειτα από φυσικές καταστροφές. Στο εμβριθές ρεπορτάζ της εφημερίδας Νew York Times, αναφέρεται πως είναι η πρώτη φορά που ένας αρχιτέκτονας από τη Χιλή φτάνει σε αυτό το ύπατο βραβείο, τη στιγμή που ομόλογοί του εστιάζουν την προσοχή τους στο σχεδιασμό κτιρίων με υλικά του κάθε τόπου…

Ο Τομ Πρίτζκερ, πρόεδρος του Hyatt Foundation και χρηματοδότης του βραβείου που φέρει και το όνομά του, εξηγώντας το σκεπτικό της απόφασης, τόνισε: «Η δουλειά του Αραβένα δίνει την οικονομική δυνατότητα σε λιγότερο προνομιούχους και μειώνει τις επιπτώσεις των φυσικών καταστροφών. Είναι ένας συνδυασμός έμπνευσης και πρωτοπορίας και δείχνει πως η αρχιτεκτονική μπορεί να βελτιώσει τις ζωές των ανθρώπων». Οντως, ο 48χρονος Αραβένα βλέπει την αρχιτεκτονική από τη σκοπιά της κοινωνικής χρησιμότητας και λιγότερο της αισθητικής απόλαυσης. Σε πρόσφατη συνέντευξή του είχε επισημάνει: «Πολλές φορές η λύση είναι η δημιουργία ενός οικονομικού κτιρίου. Κάποιες άλλες φορές υπάρχει η ανάγκη να επικεντρώσεις τη φαντασία των ανθρώπων στην αρχιτεκτονική. Η μέγιστη πρόκληση είναι να αναλύσεις, με ψυχρό τρόπο, την εξίσωση και να δημιουργήσεις κάτι ενδιάμεσο»…

Ακολούθησε την ίδια στρατηγική και το 2010, έπειτα από τους σεισμούς που έπληξαν τη Χιλή. Η Elemental χρειάστηκε μόλις 100 ημέρες για να επεξεργαστεί ένα πλάνο που περιλάμβανε κτίρια και υποδομές με την αρωγή των κατοίκων της πόλης Κοστιτουσιόν που είχε πληγεί καίρια από τους σεισμούς και το τσουνάμι..

Ο Τομ Πρίτζκερ επιδαψιλεύει ουκ ολίγα εγκώμια στον Αραβένα: «Αντιλαμβάνεται τις δομές και τα υλικά, αλλά και τη σημασία της ποίησης με τη δύναμη της αρχιτεκτονικής έτσι ώστε να επικοινωνήσει με διαφορετικούς τρόπους»…

Για πολλούς, η κατάκτηση ενός ύψιστου βραβείου γίνεται βάρος που δεν μπορούν να σηκώσουν. Ο Αραβένα αποκλείει αυτό το παράδοξο για τον εαυτό του: «Θεωρώ πως από εδώ και πέρα δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν. Αντίθετα, νιώθουμε περισσότερο ενθαρρυμένοι να εισέλθουμε σε πεδία που εμπεριέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο αποτυχίας. Αντί για ευθύνη ή βάρος, αυτό το βραβείο με κάνει να νιώθω ελαφρύτερος και να είμαι έτοιμος να ξεκινήσω τρέξιμο»…

Πολλοί με ρωτάνε τελευταία: Να γίνω αρχιτέκτονας;Υπάρχει λόγος;…………….

…αντί, λοιπόν,να απαντήσω εγώ-αρχιτέκτονας από πεποίθηση, από ανάγκη (γιατί δεν είχαν νόημα οι άλλες σπουδές,δεν έχει νόημα αλλιώς η καθημερινότητα), από άποψη (γιατί ο κόσμος δεν είναι ένας…έναν βλέπετε εσείς), προτίμησα να σας παραθέσω μια ελεύθερη δική μου μετάφραση από ένα ωραίο κείμενο του Gianni Biondillo, αρχιτέκτονα και συγγραφέα, Metropoli per principianti-το κείμενο είναι σατυρικό για τα ιταλικά δρώμενα,ένας λίβελος κατά τις αρχιτεκτονικής, όμως η τελευταία παράγραφος νομίζω απαντάει στις ερωτήσεις σας…και αν όχι… ε…τότε…να μην γίνετε αρχιτέκτονες!υπάρχουν κι άλλες σχολές,υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι…αρχιτέκτονες να γίνετε μόνο εάν υπάρχει ένας δρόμος μπροστά σας…αυτός της αρχιτεκτονικής…